Na het succes van vorig jaar organiseerden we van 14 tot 19 juni 2023 voor het tweede jaar op rij een fietskamp in Les Deux Alpes in de Franse Alpen. Deze editie was nog een dag langer dan vorig jaar, dus dat betekende nog meer kilometers in onze benen.
14 renners namen dit jaar deel. Voor Tim, Rono, Jan-Willem, Michaël, Pietro, Deborah, Marc, Winand, Hans en Kees was het hun tweede editie. Voor Stijn, Albert, Anja en Trenton een vuurdoop. Het was opnieuw een mix van Belgen, Nederlanders, een Keniaan, een Canadese en een Amerikaan.
Klik op 'Lees Meer' voor een uitgebreidt verslag en klik hier voor de Engelse versie.
Klik hier voor meer foto's van het fietskamp.
Op aanraden van (Pasta) Pietro hadden we dit jaar ook een geweldige kok ter beschikking, genaamd Navin. Het gevoel dat je na een Alpenrit niets meer moet doen en er al eten op tafel staat, dat lijkt precies op een professioneel wielerleven. We waren dan ook met ons 'achterwerk' in de goede boter gevallen = verwennende wielrenners! Het eten was elke avond overheerlijk en veel smikkelen en smullen. We kwamen niets te kort.
Tijdens de eerste etappe stonden Col d'Ornon en de befaamde Alpe d'Huez op het programma. Iets voorbij Bourg d'Oisans lag Col d'Ornon. Deze col had haast nog niemand beklommen. Maar de klim was gelijkmatig, weinig verkeer, rust en niet al te steile stukken met maximum 10 % over een afstand van 10,5 km. Op de top werden dan de eerste van de vele foto's gemaakt.
Nadat iedereen de top had bereikt besloten we terug gezamenlijk naar beneden te fietsen naar de start van Alpe d'Huez, want daar stonden onze 2 dames ons op te wachten: Deborah en Anja. Met hun bang hartje startten ze samen met de mannen, maar uiteraard kwam iedereen in hun eigen tempo naar boven. En Michaël en Kees bleven bij hun vrouw voor fysieke en mentale ondersteuning. Dat zijn nogal eens gentlemen.
Terwijl de meeste van onze renners rond het uur de top bereikten en iets gezellig zaten te drinken, zwoegden Anja en Deborah meter per meter verder met af en toe een rustpauze in de 21 iconische bochten. Onderweg bracht Tim (die al de top had bereikt) nog water voor hen. Wat een voorbeeldige waterdrager.
Op de top van Alpe d'Huez was dan 'Le Grand Moment' voor Deborah. De vreugdekreet van haar was bijna tot in de vallei te horen! Onze mannen bleven geduldig op haar wachten om haar te feliciteren. Wat een team. Ook Anja bereikte de top, maar langs de andere kant, want Kees en Anja hadden een iets andere route genomen.
Dikke proficiat dames. Die avond hebben we dan ook al meteen een fles champagne open getrokken. Dat beloofde voor de komende dagen....
De tweede etappe stond La Marmotte op het programma. La Marmotte wordt internationaal door veel wielrenners gezien als de tocht der tochten. Met ruim 5000 hoogtemeters is deze cyclosportive voor veel fietsers een ultieme uitdaging. De route beklimt achtereenvolgens de Col de la Croix de Fer, Col du Télégraphe in combinatie met Col du Galibier en eindigt op de top van Alpe d'Huez.
Al heel vroeg om 7.00 in de ochtend vertrokken we samen in groep want het zou weleens een lange loodzware dag worden. En dat werd het ook. Vorig jaar hebben we La Marmotte niet kunnen fietsen door de snikhete temperaturen. Dit jaar was het perfect weer hiervoor. Niet te warm en niet te koud.
Deborah en Anja namen een verdiende rustdag, en Jan-Willem zou die dag over ons ontfermen door op verschillende plekken ons te bevoorraden van drank, eten en rustpauzes. Hij was van goudwaarde. Zonder hem zou het nog moeilijker zijn geweest. Op de eerste col, de Croix de Fer bleven de meesten goed samen en genoten we van het adembenemend mooie landschap, maar op het einde was het toch ieder voor zich. Op de top hebben we dan nog een gezamenlijke foto gemaakt en meteen afgedaald.
Door een omleiding moesten we nog een extra col beklimmen: Col du Mollard. Een mooie klim, maar de afdaling was gevaarlijk met heel veel haarspeldbochten en een bijzonder slecht wegdek. We voelden ons terug eventjes in België. Eens in de vallei was het even zoeken naar de grote weg richting Col du Telegraphe. Deze col is al best een pittige lange klim, maar wel een goede loper. Maar wat erna volgde was voor iedereen wel de grootste uitdaging. Het dak van ons fietskamp: Col du Galibier (2640m). Dit was voor de meesten kruipen naar boven met krampen tot achter onze oren. Maar eens boven tussen de sneeuw en een snijdende koude wind was het even opwarmen in de auto van Jan-Willem, vlug een foto nemen en meteen naar beneden. Voor sommige was het zelfs een emotioneel moment om hier boven te geraken. Maar dat is net zo uniek aan deze tocht want je moet je grenzen verleggen om deze tocht te halen.
In de best wel gevaarlijke en lange afdaling met vele tunnels was het dalen tot het fietskamp. De meesten besloten wijselijk om Alpe d'Huez links te laten liggen, buiten Kees en Tim niet meegerekend. Want deze 2 kerels kregen er geen genoeg van en klommen nog naar de top van Alpe d'Huez. Wat een prestatie. Iedereen was na afloop naar de haaien, maar ook enorm fier en trots over wat ze hadden gepresteerd. Een unieke ervaring die ze misschien nooit meer zullen meemaken of willen meemaken.
We fietsten die dag ook voor het land Tadzjikistan, met allemaal dezelfde Tadzjikistan-outfit. Klik hier voor meer informatie over dit nieuwe project.
De derde etappe besloten we allen rustig aan te doen. Allemaal samen rustig fietsen in de vallei langs de rivier, een koffietje drinken onderweg en nog wat mooie foto's maken. Sommige besloten alsnog om Les Deux Alpes te beklimmen, maar voor de meesten was het genoeg geweest die dag en besloten om 's avonds er nog een ping pong partijtje van te maken. Maar ook hier ging het hard tegen hard maar op een gezonde, plezante manier.
Maar er werd niet alleen gefietst. We maakten ook tijd vrij voor diepgaande gesprekken en organiseerden ook een filmavond. We keken met z'n allen naar de film The Jesus Revolution (A must see),
De zogenaamde Jesus-beweging van de jaren '60 en '70 begon in Californië en verspreidde zich snel over de hele wereld.
We spraken na de film erover na en hadden elk onze mening over de kerk en het geloof. Deze film had zeker een impact op iedereen in een positieve zin. We voelden een zekere verbondenheid met elkaar. Zo wilt God het ook. Eenheid onder elkaar.
De laatste etappe gingen de meesten in kleine groepjes of individueel op stap. Sommige beklommen de lastige Col de Sarenne en Col du Sabot. Andere kozen voor Alpe d'Huez, Col d'Ornon, Les Deux Alpes, Col de Lauteret of de andere kant van Col du Galibier.
Helaas was er ook wel wat paniek die dag. Tim viel hard op de grond tijdens de afdaling van Alpe d'Huez. Hij was alleen op pad en kon niet meer verder. We zijn hem met de wagen gaan halen en brachten hem naar het kamp. Daar deden we de eerste verzorging want hij had veel schaafwonden en pijn in zijn schouder. Gelukkig kon hij de dag nadien naar België reizen. Hij is naar het ziekenhuis gegaan voor nader onderzoek. Zijn schouderkapsel en het ligament van zijn sleutelbeen naar zijn schouder zijn gescheurd. Hij zal dus nog een poosje rusten moeten nemen maar het kon veel erger zijn geweest.
In de avond hadden we nog een heerlijk gerecht als afsluiter en praten we na over dit kamp en over de toekomstplannen voor het volgende kamp volgend jaar. Het was weer een geweldige ervaring voor iedereen. We kijken al uit naar nieuwe fietsavonturen. Nu is het even rusten, na genieten en wegdromen van de voorbije mooie dagen.
