Gambia 2017

Op 13 februari vertrokken Jannik Vanreppelen, Jeroen Maes en ik (Michaël Stippelmans) voor 2 weken richting West-Afrika: Gambia, één van de kleinste Afrikaanse landen. Ons doel was om onze wielrenners van PaxX Gambia te begeleiden tijdens fietstrainingen, om kinderen wegwijs te maken met de fiets en uiteraard ook om zelf te trainen met het vooruitzicht op het nieuwe wielerseizoen. (Niet voor mezelf, maar voor Jannik en Jeroen). Ik had voor de reis een planning gemaakt, maar van mijn planning kwam niet veel in huis. Het werd een improviserende maar bijzondere reis. Alvast veel leesplezier.

                                                                                                        Jannik, Michaël en Jeroen voor hun vertrek naar Gambia

2012 was mijn allereerste ervaring in Gambia. Het doel was om de fietscultuur in te burgeren en te promoten op verschillende manieren. In die afgelopen jaren is dat dan ook aardig gelukt. (Bekijk op onze website in rubriek Gambia Project hoe PaxX Gambia is geboren en wat er ondertussen is verwezenlijkt).
Na een vlucht van 6 uur landde we op Banjul airport. Het eerste wat je overvalt als je uit het vliegtuig stapt is de enorme hitte. Dat gaat van temperaturen van 30 tot 35 graden en meer. Daar sta je dan nog met je plakkerige jeansbroek en winterkousen aan, pfoew.... . Aan deze temperaturen konden we maar beter zo snel mogelijk wennen, want dit zou de komende 2 weken niet anders zijn.

Na de douanecontrole moesten we niet lang op onze bagage wachten. Zogenoemde kruiers bieden je een karretje aan om je bagage op te laden. Natuurlijk vroeg men hier geld voor. Na welgeteld 10 meter moesten we alle bagage er terug afhalen voor een nieuwe controle. Voor die 10 meter vragen ze dus geld, en niet zo'n een beetje. Hij vroeg hier 3 € voor. Mijn plakkerig jeansbroek viel bijna af en wou al tegen deze kruier zeggen 'Are you crazy?' Maar dat zou geen mooie openingszin zijn geweest op Gambiaanse bodem, dus heb ik maar wijselijk gezwegen. Hij kreeg van mij geen 3 €, maar een halve euro, tot grote teleurstelling van deze man want hij had toch zo zijn best gedaan om die 10 meter dat karretje te duwen!!! Natuurlijk moesten we ook nog even een aparte kamer in, want een grote fietskoffer in Gambia, dat komen ze daar ook niet alle dagen tegen. De douanier opende mijn reiskoffer en was stomverbaasd dat hij veel fietskledij, bidons, etc,... zag. Ik vertelde dat we in Gambia gekomen zijn voor fietsprojecten. Hij was enthousiast van ons project en wilde ook graag zo'n wieleroutfit en ik moest hem een fiets bezorgen. Ik dacht bij mezelf: 'Lap, het is al van dat. ik ben nog niet uit de luchthaven en ik moet al meteen onderhandelen met een douanier....over een fiets'.

Buiten de luchthaven stond Seal Sylvester Jammeh ons op te wachten. Seal was de man waar de komende weken konden verbijven met zijn gezin. Ik ken dan ook Seal al van 2012 en is een persoonlijke goede vriend geworden. Seal is een bijzonder ondernemde man en werkt voor verscheidene christelijke organisaties zoals Youth for Christ. Hij is tevens ook dominee van verschillende kerken en is erg bekend en geliefd in Gambia. Een bijzonder man.
Onderweg naar Seal zijn huis praten we veel bij, terwijl Jannik en Jeroen (doorgaans grote praters) toch wel stilletjes op de achterbank zaten. Voor Jannik en Jeroen was het hun eerste ontmoeting op Afrikaanse bodem. Met grote ogen keken ze naar een totale nieuwe wereld. Toch wel een beetje een cultuurschok want voor eerst maakte ze kennis met de krottenwijken langs de weg en het hectische chaotische verkeer. Ze hadden het wel erg verwacht, maar niet zo erg. En ze dachten dat er van fietsen niet veel in huis ging komen.

De eerste ontmoeting met PaxX Gambia stond de volgende dag gepland met een fietsrit van een paar uur. Het was voor mezelf een blij weerzien om Cherno Joof, de leider van PaxX Gambia, na 5 jaar opnieuw te zien. Cherno bracht ook 2 nieuwe PaxX Gambialeden mee, en een fiets voor mij. Dus 3 renners en 4 fietsen. Hoe denk je dat ze deze fiets getransporteerd hebben? Juist, Cherno heeft gewoon de fiets de hele tijd vastgehouden met één hand en zo verder gefietst. Ik kan je verzekeren dat zoiets geen senicure is, laat staan in een overdruk verkeer als dat in Gambia.
We hadden ook nog een leuke verrassing voor onze renners van Gambia. Ze kregen hun eigen PaxX-outfit. Het design is net hetzelfde als de onze, net zoals de sponsors, maar we hebben het oranje in de outfit vervangen in het rood. Hiermee leggen we de link naar PaxX Gambia. (zie foto hieronder).

                                                                                                                      Een mix van PaxX Gambia en PaxX België

De eerste trainingsrit verliep 'rustig'. Al moet je dat met een korrel zout nemen, of in dit geval met een ton zand. We verbleven in een vrij drukke stad Fajara, dichtbij de kust. Richting rustige wegen moesten we vaak de hoofdweg in Serekunda nemen en die is bijzonder hectisch. Als je in Brussel zou fietsen rij je al met de daver op het lijf, maar hier was het echt alle hens aan dek. Taxichauffeurs die continu stoppen en vertrekken, links en rechts uitwijkten. We maakten meer kilometers door te slalommen tussen het autoverkeer. Ook de vrachtwagens scheerde langs je door. Om nog maar te zwijgen van de zware uitlaatgassen dat je telkens inademde. Het continu geclaxonneer maakt het ook nog allemaal overdovend. Precies een parade van claxons. Maar je moet erdoor, of je het nu wilt of niet. Go with the 'velo'... En ook zoveel mensen liepen er rond langs de weg tussen al die krottenwijken waar ze dan ook nog vanalles proberen te verkopen. Eens uit de drukke stad viel er een kleine last van je schouders, al bleef het altijd uitkijken voor het snelle verkeer en onverwachte momenten. Het ironische is dat ze in het verkeer altijd zoveel haast hebben, maar daarbuiten hebben ze alle tijd van de wereld. Een goede slogan voor Gambia zou zijn: 'Haast en spoed is zelden goed, behalve in het verkeer!'

Gelukkig hadden we vaak Cherno en zijn companies als gids. Cherno heeft een hekel aan auto's. De fiets is zijn grote passie. Je kan hem zowat de fietsambassadeur van Gambia noemen. Bovendien is hij een voorbeeldfunctie voor vele renners en is ook de man die er zowat alles regelt voor PaxX Gambia. Hij is zelf nog wielrenner, coach, coördinator, wegkapitein, mechanieker, etc,... We werken dan samen met hem om wielrenners naar een hoger niveau te brengen, kinderen te leren fietsen en de fiets gebruiken als transportmiddel. Cherno is echt een zegen voor onze club en de juiste man op de juiste plaats.

Tevens kent hij de wegen en de rijstijl van de Gambianen ook door en door. Eén van de laatste trainingsritten moesten we door het drukke centrum van Serekunda fietsen. We dachten dat we alles gezien hadden. Niet dus. Files aan beide kanten van de weg, en rechts van de weg was er geen doorkomen aan door het aan en afrijden van taxichauffeurs. Dus de veiligste optie was fietsen in het midden van de weg. Cherno stak zijn linkerarm de hele tijd in de lucht om aan te tonen dat er fietsers in aantocht waren. wij volgden gewoon Cherno en we hoopten dat er geen auto naar het midden van de weg zou wijken. Wat waren we blij dat we uit dit doolhof wegwaren. Maar we vertrouwen hem want hij weet wat hij doet. Met Cherno in de buurt voel je je altijd veilig met hem, zowel op als langs de fiets.

En geloof het of niet, maar de geasfalteerde wegen zijn er veel beter dan in België, al is dat nu ook niet zo moeilijk op onze nog Romeinse betonwegen! Uiteraard zijn er helemaal niet zoveel wegen als hier, en soms kom je wel eens kleine kraters tegen in het wegdek, maar over het algemeen zijn de wegen best goed bereidbaar. De wegen zijn doorgaans wel kaarsrecht. Als we een fietstocht maakte van circa 80 km kwam je niet meer dan 5 bochten tegen. En qua hoogtemeters moet je ook niet naar Gambia gaan. Het hoogste punt is er 47 meter. Bergen zijn er dus niet, laat staan korte nijdige beklimmingen. Hier en daar was er wel wat valsplat en met de harde wind aan de kust maakte dit wel toch lastig fietsen.

Buiten de drukke steden was het wel aangenaam fietsen en konden we ons ding doen. Richting Gunjur (een visserdorpje en tevens de woonplaats van Cherno) is het een stuk rustiger en kom je van tijd tot tijd niemand tegen, buiten wat verdwaalde koeien. Je passeert ook rustige dorpjes waar je dan meer kan genieten van de lokale bevolking. En de kinderen wandelen na schooltijd verspreidt over de ganse breedte van de straat. Het leuke is dat ze enthousiast zijn als je hun passeert want zo vaak zien ze nu ook niet blanke wielrenners passeren. Je voelt je dan je dan soms een koning op een fiets!

Momenteel telt PaxX Gambia zo'n 15 leden. De ene is al wat beter voorzien van kledij of van een fiets, de andere heeft een beter vormpeil, de andere heeft meer ervaring, en ga zo maar door. Sommige renners zijn echt wel afgetraind en kunnen behoorlijk een stukje hard fietsen, vraag dat maar aan Jannik en Jeroen. Akkoord, het niveau is nog belange niet zoals dat in Europa, maar in vergelijking met 5 jaar geleden zijn ze zeker gegroeid, zowel fysiek maar ook technisch. We deden regelmatig eens een sprinttraining, of we fietsten in een kettingvorming afhankelijk hoe de wind blies. De gemiddelde snelheid lag tussen de 27 & 31 km/u, maar we reden ook wel eens pieken tot 50 km/u. Wat de meeste renners nog missen is explosiviteit. De meeste zijn ook allemaal maar pluimgewichten dus op gebied van krachttraining is het zeker nog voor verbetering vatbaar. Qua uithouding moesten ze niet onder doen voor ons.

Helaas hebben we wel wat pech gehad. Op de tweede trainingsrit stond een langere training gepland, ditmaal zonder Cherno maar wel met andere PaxX leden. In de drukste gebieden reden we erg traag en keken we extra uit onze dopjes. Maar dan sloeg het noodlot toe, het geluk kon niet blijven duren. Mijn vrees werd werkelijkheid. In het stadje Brikama knalde een taxichauffeur tegen het achterwiel van Jannik aan. Jannik sloeg tegen de grond. Hij hield er gelukkig niets aan over. Maar het gevolg was dat zijn achterwiel rijp was voor het stort. Onmiddellijk onstond er een grote chaos en kwamen er een dertigtal mensen kijken wat er aan de hand was (zie foto hieronder).

En dan begon iets wat we heel vaak hebben moeten doen deze reis:. onderhandelen en discusiëren. De politie werd er uiteraard bij gehaald, na een half uur kwam de politie opdagen, in slow motion tempo. Na veel vijven en zessen werd besloten dat zowel wij als de taxichauffeur naar het politiekantoor moesten gaan. Ook Cherno en Seal hadden we gebeld, want het zou een hele lange onderhandeling worden wie nu in fout is en wie aansprakelijk werd gesteld voor het ongeval. We hebben maar liefst 4 uur gezeten met verklaringen af te leggen en onderhandelen met de baas van de taxichauffeur. Cherno en Seal deden hun uiterste best om duidelijk te maken wie in fout was , maar dat was niet simpel, omdat het hoofd van de politie de taxichauffeur persoonlijk kende. Hij wilde niet dat hij opdraaide voor zijn fout. En zo werd het een grote lange onderhandeling. Enfin, men kwam dan toch eindelijk tot een compromis en de baas van de taxichauffeur zou het kapotte wiel betalen. Ik ga stoppen met schrijven over dit stuk, want ik krijg er hoofdpijn van. Maar geloof me, je wilt niet weten wat voor gekke toestanden we gezien hebben in het politiekantoor. Dit tijdverlies heeft wel wat roet in het eten gegooid, maar het is en blijft tenslotte Afrika. Helaas pindakaas voor ons, maar dit hoort er nu eenmaal bij. En waar het uiteindelijk allemaal om draait voor hun is geld. Soms was het meer een zakenreis dan een fietsreis. Mocht zo een ongeval in België gebeuren, dan is dit op een kwartier geregeld. Hier spenderen ze er een halve dag voor , met het nodige spektakel en animatie.

Je moet weten dat in Gambia 'iedereen' taxichauffeur kan worden zonder een rijbewijs te hebben of een rijopleiding te hebben gevolgd. Dus veiligheid staat niet hoog in het vaandel. En van een autokeuring hebben ze nog nooit gehoord. Misschien maar best zo, want anders zullen twee derde van de auto's verbannen worden. In Belgie zijn er meer frietkotten dan bakkerijen. In schotland zijn er meer schapen dan mensen en in Gambia zijn er meer taxiwagens dan personenwagens. Auto's rijden er met kapotte achterlichten, blutsende deuren, gebarsten ruiten, platte banden, etc,.. Zet je een half uur langs de kant van de weg, en je komt de gekste dingen tegen. Geen moment verveling. Ook plaatsen ze veel materiaal op het dak van hun auto, zoals bijvoorbeeld een zetel.. Ik noem ze sofa-auto's.

Eén van de hoogtepunten was het organiseren van onze lokale wielerwedstrijd voor kinderen en wielrenners. Hieronder de officiële affiche van de wedstrijd.

Zoals op de affiche is te lezen begon de wedstrijd vanaf 10.00, maar een exact startuur konden we niet meedelen. We moesten eerst nog met de politie een aantal logistieke zaken doornemen zoals een verkeersvrij parcours, het betalen voor hun benzine, etc,... Mijn buikgevoel zei dat we niet voor 12.00 zouden starten, en inderdaad. Om 14.00 is de eerste wedstrijd van start gegaan. Voorafgaand kwamen de renners en toeschouwers mondjesmaat opdagen en zich inschrijven. De aankomst tekende ik met een stukje krijt zoals ik dat zelf nog in mijn kindertijd deed om de koers na te spelen. Een grote tent werd inmiddels opgebouwd maar werd nog veel sneller afgebroken. Op een bepaald moment komt er een zandstorm over ons heen en de tent vloog de lucht in. JIHAA! In de video hieronder kan je onze cameraman Fred Strauven letterlijk horen zeggen: 'Paniek bij de organisatie, de complete feesttent waait weg. We krijgen dan toch nog een waaierklassieker'. Gelukkig vielen er geen gewonden en konden we de tent snel in mekaar foefelen. We moesten toch wachten op de politie, wat hadden we anders te doen? Het parcours was heel simpel. Eén lange rechte weg van 11 km met één keerpunt van 180°. In totaal was de wedstrijd 22 km. Er waren voorafgaand ook 2 wedstrijden voor kinderen. Het parcours werd dan ook ingekort voor hun. Er waren 2 reeksen en in totaal namen zo'n 35 kinderen deel. Natuurlijk waren ze erg enthousiast en opgewonden bij de start. De meeste hadden allemaal een eigen fietsje, maar geen fietshelm. Elke volwassen renner heeft zijn helm dan maar afgestaan zodat de kinderen toch konden starten. Bepaalde kinderen vonden de helmen zo leuk dat ze deze maar hebben bijgehouden. Mijn gele fietshelm zit nu nog ergens op Gambiaans grondgebied! Onze jongens Jannik en Jeroen gingen mee als begeleider tijdens de kidsrace, want het blijft toch altijd een beetje met een bang hart uitkijken. Je weet totaal niet hoe stuurvaardig die kinderen zijn. Het startsein werd gegeven maar bij de start liep het al meteen mis. De politie zou voorop rijden maar zat nog blijkbaar te slapen en had het startsein niet op tijd gezien. Gevolg was dat een paar kinderen tegen de politiewagen knalde. Gelukkig zonder erg. In de tweede reeks kreeg een jongen een kettingbreuk na 20 meter, voor hem was het al meteen afgelopen. De ontgoocheling droop van zijn gezicht. De kinderen kwamen één voor één binnen over de meet en amuseerde zich. Dat is ook het belangrijkste. Het was de bedoeling dat ze kennis maakte met de wielersport op een speelse manier. Wie gewonnen heeft doet er dan ook niet toe. Het waren allemaal winnaars en iedereen kreeg dan naderhand ook wat lekker snoepgoed.

                                                                                                                                De wedstrijd voor kinderen

Bij de volwassen ging het er wel wat serieuzer aan toe. Hier hadden we dan ook wat prijzengeld voorzien. 14 renners kwamen aan de start, waaronder ook Jannik, Jeroen en nog een paar renners van PaxX Gambia. Ook in deze wedstrijd faalde de politie. Tijdens de wedstrijd zie je een renner aanvallen. Hij slaat meteen een kloof, maar het probleem is dat deze renner sneller rijdt dan de politiewagen. Hij kon onmogelijk de politiewagen voorbij rijden, dat zou niet reglementair zijn. Dus moest deze renner zijn benen stilhouden, tot ergenis van hem en terecht. Het enig voordeel was dat hij even gebruik gemaakt heeft van de slipstream achter de politiewagen, wat ook al niet reglementair is. Bovendien moest het peloton ook aan de rechterkant blijven voor opkomend verkeer, dus van een verkeersvrij parcours was niet echt sprake. Van bochten nemen hadden de renners niet veel kaas gegeten. Er was amper 1 scherpe bocht in van 180° en nog namen ze de bocht met één voet uit hun pedaal. Schrik om te vallen. Na 22 km kwam de eerste renner solo binnen. Samba Bah was zijn naam en staat op de erelijst van de eerste PaxX Global Cycling Gunjur Race.

Hier de complete uitslag:

1) Samba Bah
2) Ousman Janneh
3) Musa Bojang
4) Jannik Vanreppelen
5) Sarjo Ceesay
6) Samba Jallow
7) Omar Sow
8) Jeroen Maes
9) Keita Mamadou
10) Mamadou Badjan
11) Usher
12) Pabby Gomez
13) Musa Bah
14) Dawda Jallow

                                                                                                                                 De wedstrijd voor volwassenen

                                                                                                                                              Het podium

Na de wedstrijd volgde de officiële prijsuitreiking en ceremonie. Een podium was er niet, laat staan podiummissen of overwinningsbloemen. Dan maar een soort tabouret genomen dat als podium kon dienen en wat lokale podiummisen gezocht! Elke renner kreeg een enveloppe overhandigd met wat prijzengeld. De winnaar uiteraard met het hoogste bedrag. Maar het draaide ditmaal niet om geld maar om de sport zelf. De toeschouwers, renners en de organisatie (dus wij) amuseerde zich en waren enthousiast van dit wielerevenement.

En niet alleen de mensen. Zelfs de koeien kwamen een kijkje nemen naar de koers. Gambiaanse koeien zien ook niet elke dag wielrenners voor hun (dikke) neus passeren. Dit is allemaal te zien op onze video onderaan.

Elke jaar organiseren we vanuit PaxX een grote meerdaagse voor mannen (Ronde van Haspengouw) en vrouwen (Racing for Ladies) in België. Zo professioneel het er bij ons aan toe gaat, zo amateuristisch gaat het er aan toe in Gambia. Maar net dat is de charme van de wielersport. Twee verschillende uitersten en dat maakt het voor mij net zo boeiend. Iedereen is momenteel in de ban van die ene populaire wielerwedstrijd dat vandaag in België plaats vindt. Hoe noemt dit koerkse ook alweer? Ohja, de Ronde van Vlaanderen. Een wielerhoogdag en volksfeest in Vlaanderen. Ik moet je niet uitleggen hoe het er aan toegaat. Half Vlaanderen zit aan de buis gekluisterd, nuchtere en zatte supporters die langs de kant luidkeels roepen voor hun favoriete renner en de friet met mayonaisse mag uiteraard ook niet ontbreken. Een prachtkoers waar ik vorig jaar tussen de mensenmassa stond te kijken. Maar als ik echt eerlijk ben, geef mij dan toch maar het volksfeest in Gambia. Dat is een puur feest zonder teveel tralala, glitter en glamour, maar wel met veel toeters en bellers (en dat getoet mag je letterlijk nemen) . Die eenvoudige spontane dingen zijn voor mij nog altijd de essentie en kracht van het wielrennen, en zelfs ook buiten het wielrennen...

Soms stoorde we ons ook wel eens aan de lokale bevolking. Als je op het strand liep spreken ze je altijd aan. De standaardvragen komen dan telkens terug. 'Who are you? Where are you from? Do you like it in Gambia? Dit was een dagelijkse herhaling. Volgende keer laat ik een T-Shirt drukken met als tekst. ' I'm Michael, I'm from Belgium and I like Gambia'. Ze wandelen een eindje met je mee en proberen je geld af te troggelen of ze bieden je (zogezegd) de mooiste reistochten aan. Natuurlijk is er een geurtje aan wat ze je allemaal aanbieden. Maar je weet dat ze dat niet zomaar vragen. Ze zijn vaak erg wanhopig en toeristen zijn vaak hun laatste redding. Hoe zou je zelf zijn als je de wanhoop nabij bent. En wie is er zelf nog nooit wanhopig geweest? Ik kan je verzekeren dat als je kinderen ziet lopen langs de kant van de weg en smeken voor eten of geld, dat doet toch wat met je hoor. Schrijnende situaties zijn het soms wel. Tegenwoordig is Gambia een trekpleister voor vakantiegangers, maar deze zie je uiteraard alleen maar aan de kust. In het binnenland kom je heel wat andere toestanden tegen met nog zeer veel armoede. Watervoorzieningen en electriciteit is en blijft nog altijd een groot probleem. Zelfs bij Seal hun huis hadden we niet elke dag stroom. Aangezien de electriciteit beperkt is moest men electriciteit verdelen onder de bevolking, dus dat betekent één dag stroom, de volgende dag geen stroom, enz,.... Wat deden we dan tijdens de pikdonkere avonden? Hartenjagen spelen. Gelukkig schijnen onze smartphones nog net hard genoeg om een kaartspel te spelen.

Het leven is er dus geen rozegeur en maneschijn, maar dat wisten we op voorhand wel, en dat weten jullie ook wel. Wie de laatste maanden het nieuws wat heeft gevolgd in Gambia weet dat er politieke onrust was. De weken voor onze reis hebben we de toestand nauwgezet opgevolgd. Sinds 1994 was er een dictator aan de macht in Gambia, maar door verkiezingen werd er (onverwacht) een nieuwe president verkozen: Adama Barrow. Helaas wou de ex-president niet aftreden wat tot een grote onrust in het land leidde. Mensen sloegen op de vlucht. De bevolking in Gambia zat met de daver op het lijf en toeristen werden geëvacueerd. Tot een oorlog is het niet gekomen. Gelukkig verliet de ex-president het land, uit internationale druk en voornamelijk van het Senegaleense leger (buurland van Gambia). Gelukkig ook voor ons zodat we onze fietsprojecten konden uitvoeren, want fietsen tussen legerjeeps, daar hadden we niet op gehoopt.

Op 18 februari was het Independence Day (nationale feestdag) in Gambia. Een heel belangrijk groot moment voor het land met een nieuwe president. Het hele feestgebeuren ging door in een voetbalstadion. Duizenden mensen wilden er absoluut bij zijn. Het stadion zat stampvol maar ook langs het stadion, waar Jannik, Jeroen en ik rondliepen was het op de koppen lopen. Het deed me denken aan het Heizel drama in Brussel. Sommige mensen vochten met de politie om toch maar het stadion binnen te gaan of klommen op constructies om toch maar een glimp te zien van het hele gebeuren. Levensgevaarlijk en onverantwoord. Seal was in het stadion maar raadde ons af om binnen te gaan door de grote massa maar ook door de lodende hitte dat uren op je lichaam zou branden, iets wat wij niet gewoon zijn. Het was zeker een speciale ervaring voor ons en wat een schril contrast met onze nationale feestdag op 21 juli, waar het vaak zoeken is naar een 'feestdag'!

                                                                                                                                           Independence Day

We verbleven onze hele reis bij Seal en zijn familie. We zijn daar zoals ze bij ons zeggen 'met ons gat in de goei boter gevallen'. We hebben zo goed en gevarieerd gegeten zowel voor als na een training dat we op den duur ons echt schuldig begonnen te voelen. Ze kookten bijna de hele dag voor ons. De eerste dagen wilden we hun helpen met de afwas, maar je voelde al vlug dat het wat vervelend voor hun was als we wilden helpen. Het leek dan precies of we hun beledigden. In Gambia is het nog zo dat de vrouw (in grote lijnen) het huishouden doet. Kunnen wij mannen van hier nog hetzelfde hopen? Dream on Michaël... Dus aan onze vrouwen van hier, neem daar nog eens een voorbeeld aan! (grapje hoor....... alhoewel!!)

Een ander project (en dat we in de toekomst zeker nog willen uitbreiden) was om kinderen wegwijs te maken met de fiets. Dankzij Seal hebben we dat in een schooltje kunnen doen. We hadden een koersfiets meegenomen naar de school. Dat is al meteen een attractie op zich voor de kinderen. We toonden hun de belangrijkste onderdelen van een fiets, maar ook het verschil tussen een koersfiets en een gewone fiets. Sommige kinderen mochten ook een rondje maken op de speelplaats op de racefiets. Uiteraard was de fiets 100 maten te groot voor de kinderen, maar het gevoel dat ze even op een echte koersfiets hadden gezeten maakte hun razendenthousiast. Ook de leraar mocht even proeven van de koersfiets. Dit staat kort ook op video. Bekijk de beelden hieronder. Soms zeggen beelden meer dan woorden.

Dankzij Seal kreeg ik ook de kans om op een christelijke radiozender Paradise fm onze fietsprojecten voor te stellen. Ik kreeg maar liefst 45 minuten en dat is best wel lang om dit gevuld te krijgen, maar de tijd vloog voorbij en het was een mooie ervaring. De radiopresentator vroeg me wat Pax betekent. Ik zei dat het een Latijns woord is voor vrede. Hij ging het toch maar op het Engels houden en noemde ons Peace Global Cycling.

We hadden aan Seal, zijn vrouw Rose en zijn familie veel te danken. Seal is een dominee die werkt in talloze christelijke organisaties. Seal = telefoon. Ongelooflijk hoe vaak hij per dag telefoneert of berichten verstuurd. Zelfs in zijn preek tijdens een kerkdienst is hij met zijn telefoon bezig. We zijn tijdens ons verblijf in 4 verschillende kerken geweest. Ik ben zelf een christen en ga regelmatig naar de kerk Alive in Leuven. Voor Jeroen en Jannik was het allemaal wat nieuw, maar na een tijdje konden ze toch ook niet op hun achterwerk blijven zitten en danste ze uiteindelijk mee op het ritme van de gospelmuziek.

                                                                                                                                              lokale kerk

Ik kijk toch met een brede smile terug naar mijn reis, al was het bij momenten wat kommer en kwel en liep ik af en toe rond als een stresserende kip. Het leven ter plekke grijpt je soms naar de keel. Het is continue improviseren en laten ondergaan. Vooral het laatste was het voor Jannik, Jeroen en mij soms moeilijk. Maar ze doen alles op hun manier, en dat moet je respecteren en aanvaarden. Wie geen geduld heeft blijft beter thuis. Wie graag geduld wilt aanleren, ga naar Gambia. Geduld is zelf niet mijn beste kant, en er waren verscheidene momenten dat ik mijn kas aan het opvreten was, maar zoals het spreekwoord zegt. Geduld is een mooie kunst.

Maar we hebben in die 2 weken alvast bijzonder mooie dingen kunnen doen. Dus missie geslaagd. Wat staat er nu te gebeuren? Binnen 3 weken is er de Ronde van Senegal. Hierin mogen een aantal PaxX-renners er aan deelnemen. Deze wedstrijd is van een hoog niveau en zal een leerrijke ervaring voor ze zijn. We hebben in België in de maand maart een oproep gedaan voor het verzamelen van fietsen, fietsonderdelen, kledij, helmen, etc,... om dit via een containerschip te versturen medio april. We kregen zoveel respons dat we niet alles kunnen meenemen en een tweede zending zullen versturen in het najaar. Ik wil dan iedereen ook nadrukkelijk bedanken voor al de materiele steun. Zelfs tot in het hoge noorden van Nederland kregen we meldingen binnen dat we fietsen kregen. Dus erg fel bedankt. Jullie maken het verschil... Ook een speciale dank aan veldrijdster Jolien Verschueren en de ouders van profwielrenner Tim Wellens. Van Jolien kregen we zeer veel wielerkledij van haar vorige wielerploeg, terwijl we van de ouders van Tim (die een fietsenwinkel uitbaten) veel helmen en schoenen kregen.

                                                                                                                               materiaal klaar om te versturen

Ook wil ik nog een aantal mensen bedanken zoals Jannik en Jeroen. Ze hebben getoond dat ze ballen aan hun lijf hebben door mee te gaan naar dit Afrikaans avontuur. Nu zijn ze echte mannen! Tevens hebben ze zelf ook hard getraind voor hun nieuwe wielerseizoen, maar ik heb er zelf ook veel hulp aan gehad met de steun van onze projecten. Het zijn 2 topkerels. Ook nog een dankwoord aan Kommert en zijn vrouw, Fred, Wilma, John en zijn vrouw, voor de ondersteuning tijdens onze wedstrijd. Gambia is hun tweede land en ze hebben al heel wat meer ervaring dan ons. Tevens zijn ze ook erg begaan in het wielrennen. We kregen ook heel wat wielerkledij van hun en zelfs een laptop die nu nuttig zal dienen in een schooltje. Ook een dankwoord aan Jerry (die jarig werd) en zijn vrouw Awa voor het leuke verjaardagsfeest dat ze hadden georganiseerd . And last but not least wil ik Seal, Rose, Cherno en alle PaxX leden uit Gambia bedanken voor al jullie goede zorgen voor ons. We voelden aan dat we telkens op handen gedragen werden. Maar we voelden ook dat jullie dankbaar waren dat wij er waren. Die dankbaarheid zagen we in hun ogen. Het wederzijds respect was dan ook groot en oprecht. Met veel trots kan ik zeggen dat ze vrienden zijn voor het leven.

                                                                                                                   Selfie met Seal, Jannik, Jeroen, Michaël & Rose

                                                                                                                        Afzien voor Jeroen, blijdschap bij Cherno

We blijven verder bouwen aan PaxX Gambia en een droom blijft om ooit een renner te kunnen afvaardigen op de Olympische Spelen, maar dat is een werk van zeer lange adem. Maar niets is onmogelijk. Tevens willen we meer fietsles geven (of door derden) aan kinderen in scholen en een permanent verkeerspark aanleggen waar kinderen op een veilige manier kunnen kennismaken met de fiets, maar ook het nabootsen van verkeerssituaties en het aanleren van verkeersborden.

Hieronder zie je een korte video op Youtube van onze avonturen & klik hier op Flickr voor alle foto's.

Klik hier op de facebookpagina waar de laatste updates van PaxX Gambia te zien zullen zijn.

Tot slot. Als je ooit de kans krijgt om te gaan naar Gambia of een ander Afrikaans land, grijp je kans. Iedereen moet dat eens meegemaakt hebben vind ik. Ik kan er uren over vertellen. Ik kan foto's en video's delen, maar het zelf aan de lijve ondervinden is nog 10x beter. Mijn verhalen zijn niets in vergelijking met wat je ter plekke allemaal beleefd. Mijn mooiste momenten in Gambia hou ik dan ook voor mezelf. Geen grijze haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dit met jou te delen. Waarom niet? Schoonheid moet je niet delen met anderen, dat moet je gewoon zelf zien. Dus ga erop uit, en hou die mooiste momenten ook voor jezelf...