Gambia Project 2017

On 13 February 2017, Jannik Vanreppelen, Jeroen Maes and myself (Michaël Stippelmans) headed out to West Africa for a two-week trip to Gambia, one of the smallest countries in Africa. The purpose of our trip was to assist the PaxX Gambia riders during their training rides, to teach children how to ride safely on the road and for Jannik and Jeroen to get some training kilometres in the legs ahead of the new cycling season. I’d spent some time beforehand planning our trip but we didn’t really end up sticking to our plans: it was very much a case of going with the flow! I hope you enjoy reading about our trip!

PaxXGambia 

Jannik, Michaël and Jeroen before departing for Gambia

My first trip to Gambia was back in 2012. My objective was to seek out a variety of ways to promote cycling culture, and progress has certainly been made over the last few years (check out the Gambia Project page on our website to see how PaxX Gambia came to be and what’s been happening in the meantime).

After a six-hour flight we arrived at Banjul airport. The first thing that strikes you when you get off the plane is the searing heat, with temperatures upwards of 30 to 35 degrees. This is especially the case if you’re wearing jeans and a winter jacket! It was just something we’d have to get accustomed to as quickly as possible as the heat would be with us constantly for the next two weeks.

ef5b1899 296e 4c9b 8970 63bafece053f

We made our way through customs and soon retrieved our bags. There were several porters waiting with baggage trolleys which were offering their services for a fee. We took one of them up on his offer but after all of 10 metres we had to haul our bags off the trolley for another baggage check. Nevertheless, the porter still wanted payment for the 10 metres we’d travelled: “€3 please”! I could hardly believe my ears and I was all for telling him that he needed his head testing. However, that wouldn’t have made for a good start to our stay in Gambia so I wisely decided to keep schtum. I didn’t give him the €3 he was wanting but instead handed over 50 cents, much to the disappointment of the porter who had really put in a fabulous performance to push the trolley all of 10 metres! We had to proceed to a side room as we had our big bike bags with us, not something they see every day in Gambia! The customs officer opened my bag and was amazed to see a mass of bike clothing and empty drink bottles. I told him that we had come to Gambia for a cycling project. His was quite enthusiastic about our project and wanted to take one of the jerseys whilst also insisting that we give him a bike. ‘Unbelievable’, I thought to myself, ‘I haven’t even got out of the airport yet and I’m already having to negotiate with a customs officer just to get to keep my bike!’

Outside the airport, Seal Sylvester Jammeh was waiting for us. We would be staying with Seal and his family for the next two weeks. I met Seal during my first visit to Gambia in 2012 and we had become good friends. Seal is a man with a lot of enthusiasm who works for several Christian organisations including Youth for Christ. He is also the pastor of several churches and is well-known and much-loved in Gambia: in short, a very special guy.

On our way to Seal’s house, we talked a lot whilst Jannik and Jeroen, who normally love to chat, were sat in silence in the back of the car. This was their first trip to Africa and their eyes were out on stalks as they discovered an entirely new world. They experienced a slice of culture shock when they first saw the slums at the roadside and the extent of the incredibly chaotic traffic. They expected a fair bit of chaos, but what they saw was on another level and they started to wonder how on earth we would be able to cycle in such an environment!

We’d planned to meet up with PaxX Gambia the following day for a couple of hours on the bike. I was very happy to see Cherno Joof, the leader of PaxX Gambia, for the first time in five years. Cherno brought two new PaxX Gambia riders with him along with a bike for me: three riders with four bikes. How did Cherno get the extra bike to us? Yep, he rode one bike whilst holding onto the other with one hand. I can assure you that this is no easy task at the best of times, never mind when you’re making your way through heavy Gambian traffic! We too had a surprise in store for our Gambian riders: a new PaxX Gambia kit. The Gambian jerseys have the same design and sponsors as the PaxX Belgium jerseys but with red replacing the orange sections.

20170214 114314 1

PaxX Gambia meets PaxX Belgium

Our first training ride was pretty uneventful, although maybe that comment should be taken with a pinch of salt – or perhaps a ton of sand, which would be more fitting in this part of the world! We were staying in the very busy coastal town of Fajara. In order to find some quieter roads, we often had to take the main road through Serekunda, which proved to be very hectic indeed. When you ride in Brussels you have to have eyes in the back of your head, but here even four eyes might not be enough! There are always taxi drivers stopping and starting, ducking left and right and we spent a lot of time weaving our way through the traffic with several lorries screaming past us too, just to add to the already copious amounts of exhaust fumes we were having to breathe in. The continuous sound of car horns added to the stress. All we could do was keep moving forward, we had to ‘go with the vélo’! There were also plenty of people walking around the roadside slums trying to sell just about everything you could imagine. Once we’d escaped the busy city we were able to relax a bit, although we still had to keep an eye on the fast-moving traffic as well as any potential hazards. The ironic thing is that everyone seems so impatient when they’re sat in traffic and yet once they’re out of the city they have all the time in the world! A good slogan for Gambia would be ‘more haste, less speed…unless you’re sat in traffic!’

Thankfully, we had Cherno and friends with us to guide us through. Cherno can’t stand cars; his passion is bikes! I like to think of him as Gambia’s cycling ambassador. He’s also a good role model for many riders as well as being the leader of PaxX Gambia. He’s a racer, coach, coordinator, team captain, mechanic and everything else besides! We’re working with him to help cyclists reach the next level, children to learn how to ride safely and promote cycling as a way of getting around. Cherno really is a blessing for our club and is most certainly the right man in the right place.

In addition to all of that, he knows the roads and the Gambian driving style like the back of his hand. On one of our last training rides we had to ride through the busy centre of Serekunda. We though that we’d seen everything by that point, but it soon transpired that we hadn’t! There was gridlock in both directions and there was no way we could cycle up the outside due to the constant stopping and starting of the taxis. Therefore, the safest option was to ride in the middle of the road. Cherno kept his left arm raised to let everyone know that there were cyclists present and we followed him, hoping and praying that we wouldn’t end up face to face with an oncoming car. We were so happy to get out of there unscathed! We just had to trust that Cherno knew what he was doing and we always felt safe when he was around, both on and off the bike.

Believe it or not, the tarmac roads in Gambia are much better that the roads in Belgium, although, to be honest, it doesn’t take much to beat the concrete slabs that make up our sorry excuse for roads! However, there are not as many roads in Gambia as there are in Belgium and you do sometimes come across a few potholes. Nevertheless, the roads are generally in pretty good nick. They’re also dead straight, to the extent that during an 80km ride you won’t come across more than 5 corners. If you’re after some climbing, stay well clear of Gambia! The highest point is a mere 47 metres above sea level and the only climbs you’ll find are short and sharp. Having said that, there are a few sections of false flat and the brisk sea breeze did make for some tough riding at times.

Once outside of the busy urban areas, riding was very pleasurable and freeing. Out towards Gunjur, a fishing village where Cherno lives, it’s even quieter and you can go quite a while without seeing anyone else at all, save for a few stray cows. There are also a few sleepy villages where you can have a good chinwag with the locals. We came across a group of children walking to school, spread out right the way across the road. When we went past they were so excited to see a group of white cyclists go past - certainly not an everyday occurrence in these parts! Such a reaction makes you feel like royalty!

PaxX Gambia currently has around 15 members. Some members have better bikes and kit than others, some are in better physical shape than others and some have more experience than others. Some of our riders have been training hard and can really ride well – as Jannik and Jeroen found out! Whilst the level of racing might not be on a par with Europe, they have certainly come a long way in the last 5 years, both physically and in terms of technique. On some rides we did sprint training or rode as a chain gang depending on the wind. Our average speed was between 27 and 31kph, but our top speed was a very respectable 50kph. What most of the riders here lack is an explosive kick. Most of the riders are lightweights and so there is certainly room for improvement in terms of power, but what they do have is an impressive amount of stamina.

Unfortunately, we had our fair share of misfortune. We had planned a long second training ride, without Cherno but with some other PaxX members. In the most built-up areas we rode very slowly and cautiously. However, our luck didn’t last. My fears became a reality in the township of Brikama. A taxi driver drove straight over Jannik’s back wheel and Jannik made the acquaintance of the Gambian tarmac. Thankfully, he was OK. However, his back wheel was bent beyond repair. There was suddenly a lot of commotion as around 30 people drew close to assess the damage (see photo below).

 

We then set about doing something that became all too familiar on this trip: negotiating. The police were called but they certainly didn’t rush, taking a good half an hour to finally show up. After a fair amount of umming and ahhing, they decided that both us and the taxi driver needed to go to the police station. We called Cherno and Seal as we knew we were in for lengthy negotiations as to who was at fault and how reparation would be sought for the damage. We spent a good 4 hours providing statements and negotiating with the taxi driver’s boss. Cherno and Seal did their best to clarify who was at fault, but it was no simple task as the police chief was an acquaintance of the taxi driver and so didn’t want to rule that he was at fault – hence the very lengthy discussions! Eventually, a compromise was reached whereby the taxi driver’s boss agreed to pay for the damage. I’ll leave my account of events at that as I still can’t quite make sense of it all. Believe me, you don’t want to know what bizarre goings on we witnessed at the police station. The lengthy delay really put a sour spin on our day, but this is Africa after all… We were unfortunate, but some things are unavoidable. Of course, the whole thing boiled down to money – and at times our trip felt like it was more about business than cycling. If such an accident were to occur in Belgium, it would be sorted out within a quarter of an hour, but here it takes half a day and you’re subjected to a whole song and dance in the process.

It turns out that in Gambia, anyone can be a taxi driver – you don’t even need to have a driver’s licence or any specific qualifications. It’s clear that safety is not exactly a priority. In addition, I reckon that a roadworthiness test is a foreign concept here, which is perhaps a good thing otherwise two thirds of the cars would be taken off the road. Whilst in Belgium it’s easier to buy frites than bread and in Scotland there are more sheep than people, Gambia has more taxis than cars. We saw plenty of vehicles with broken taillights, damaged doors, broken windows and flat tyres. If you sit at the side of the road even just for half an hour, you’ll see some unbelievable sights! There’s always something to see – for example, they put so many things on the roof of their cars (including chairs) that I took to calling such vehicles ‘sofa-cars’!

One of the highlights of our trip was organising local bike races for both adults and children. This was the official race notice:

16508838 2074678762758690 3611927962517583898 n

The notice gives the start time as 10:00 but we were unable to publicise an official start time as we first had to negotiate some logistical arrangements with the local police such as ensuring a traffic-free circuit, paying to cover their fuel costs, etc. My gut feeling was that we wouldn’t be able to start the race before 12:00 and, sure enough, it was 14:00 before the first race was underway. Prior to the start, a steady stream of riders and spectators arrived to sign in and see what was occurring. I used a piece of chalk to mark the finish line on the road, just like I used to do when I was a kid. Meanwhile, a large tent was being erected, although it didn’t last long as a sudden sandstorm blew in and the tent was airborne! In one of the videos you can actually hear our cameraman Fred Strauven say “the organisers are panicking as the whole tent has been blown over. We’re going to see plenty of echelons today!” Thankfully, no-one was injured and we were able to quickly patch up the tent. However, we still had to wait for the police to see what other surprises they had in store for us. The race route was very simple – a long straight 11km road with a 180 degree turn at the end for a total race distance of 22km. In addition, we organised 2 races for children on a shorter circuit. Some 35 children took part in the races. They were very excited at the start line! Most of them had their own bikes but none of them had their own helmets so the adult riders let the children borrow their helmets so that they could take part in the race. Some of the children thought that the helmets were so cool that they didn’t get around to giving them back. I’m sure that my yellow cycle helmet is being put to good use somewhere in Gambia! Our guys Jannik and Jeroen acted as support riders during the kids’ races in an attempt to set our minds a little more at ease, given that we had no idea whether the kids had any bike-handling skills at all.

The start of the first race wasn’t without incident: the police were supposed to drive ahead of the race but they appeared to be still half asleep as they didn’t move when we gave the start signal! Consequently, a couple of kids rode straight into the back of the police car. Thankfully, no-one was injured. In the second race, one young lad had his chain snap after a mere 20 metres – bringing his race to a very premature end. The disappointment was etched all over his face. As the kids came over the finish line one by one, you could see they had enjoyed themselves, and that is the most important thing. Our aim was to give them an introduction to cycling in a playful fashion – it didn’t really matter who won as they were all winners and all the participants were given a handful of sweets.

20170219 130054

a93ce184 0037 4e0a 80d2 d05bb5a96149

The kids’ race

The men’s race was an altogether more serious affair. There was also some prize money up for grabs. 14 riders, including Janik and Jeroen and a couple of PaxX Gambia riders, lined up at the start. The police were not exactly exemplary in this race either: a rider went on the attack, got a gap over the others but was actually riding faster than the police car! It would have been against the rules for him to overtake the lead police car so the rider had to slow down, much to his justifiable annoyance. The only advantage for him is that he could actually benefit from the car’s slipstream – which isn’t exactly playing by the rules either! Furthermore, the riders had to stay on the right-hand side of the road to avoid oncoming traffic, hence it was hardly a traffic-free course! The riders’ cornering abilities were not exactly put to the test as there was only one 180 degree turn which most negotiated by taking one foot off the pedals for fear of falling. After 22 km of racing, the first rider crossed the finish line alone. And thus Samba Bah became the very first winner of the PaxX Global Cycling Gunjur Race!

Race classification:

1) Samba Bah
2) Ousman Janneh
3) Musa Bojang
4) Jannik Vanreppelen
5) Sarjo Ceesay
6) Samba Jallow
7) Omar Sow
8) Jeroen Maes
9) Keita Mamadou
10) Mamadou Badjan
11) Usher
12) Pabby Gomez
13) Musa Bah
14) Dawda Jallow

20170219 135907

The adults’ race

526cc53d a817 4054 8c55 eed0e40b6e50

The podium

The race was followed by the official prize distribution and the podium ceremony, albeit without a podium, podium girls or flowers. We had to make do with just a plinth fashioned from a crate and a fruitless search for some local podium girls! Each rider was given an envelope containing some prize money although the main goal was enjoying the race rather than making money. The spectators, riders and race organisers (i.e. us) had a great time and thoroughly enjoyed the racing.

b40836d0 35fd 427d b49e 19ab1c685727

Our spectators weren’t exclusively human either: a fair few cows were interested in watching the race go past! I bet that Gambian cows don’t see cyclists pass right under their (somewhat large) noses every day! Have a look at some of our videos for proof…

Every year, PaxX organises the Ronde van Haspengouw, a multi-day race in Belgium for men and women. Cycling is a highly professional business in Belgium and so Gambia seems decidedly amateurish in comparison. However, that is the beauty of cycling: two completely different ways of doing things – it’s those differences that I find fascinating. At the moment, everyone in Belgium is gearing up for the biggest race on the calendar; what’s it called again? Ah, yes – the Tour of Flanders. The race is the biggest day in Flemish cycling, an annual celebration out on the roads of Flanders. Everyone knows the story – half of Flanders is sat glued to the TV screen whilst the other half, some fuelled by a handful of beers and plenty of frites with mayonnaise, cheer on their favourite riders at the roadside. It’s a great race and I was there amongst the masses of spectators in 2016 but, if I’m honest, I much prefer a Gambian celebration – a pure celebration without all the frills, glitz and glamour but lots of car horns (I know from experience!) and jubilation. Simplicity and spontaneity are still the very essence of cycling in my mind, and those things are important outside of the world of cycling as well.

We also got the chance to interact with the locals. If you go out onto the beach, they’ll always come up to you and, more likely than not, ask you a number of standard questions such as “Who are you? Where are you from? Do you like it here in Gambia?” We had to field these questions on a daily basis. Next time, I’ll have a t-shirt made saying ‘I’m Michael, I’m from Belgium and I like Gambia’. They walk alongside you for a while and try to get some money off you or offer you what they claim to be the best excursion deals. Of course, there’s always a catch to everything they offer you, but you’re also aware that they’re not doing it for a bit of fun but rather out of desperation, viewing tourists as a last hope. How would you react to being in such a desperate situation? Who among us has never felt a bit desperate at times? I can assure you that when you see children begging at the roadside for food or money, it does something to you – as is often the case with distressing situations. But Gambia is also a mecca for holidaymakers, although they usually stick to coastal areas. The inland areas have a very different feel and there’s a lot more poverty, with water and electricity supply remaining a big problem. Even at Seal’s house, there wasn’t electricity every day. Supply is limited and is thus distributed across the country meaning that you get power pretty much every other day. So what did we do on the evenings when it was pitch black? Thankfully, our smartphones had enough juice left in them to provide the necessary amount of light for a few games of cards.


Life in Gambia is far from idyllic, but we knew that beforehand, as I’m sure you did too. If you’ve been following the news over the last few months, you’ll know that there has been a fair bit of unrest in Gambia. We kept a close eye on the situation in the weeks leading up to our trip. A powerful dictator had ruled over Gambia since 1994 until Adama Barrow unexpectedly won the recent elections. Unfortunately, the former President did not want to step aside, which led to unrest across the country with many people fleeing the violence. The local population were very much living in fear and tourists were hastily evacuated. Thankfully, the situation didn’t descend into war as the former President, under international pressure and faced with the Senegalese army massing on the border, decided to leave the country. This was good news for us as it meant that we could go ahead with our cycling projects without having to factor army tanks and checkpoints into our ride plans!

Gambia celebrated Independence Day on 18 February. This was a very significant day for the country as the new President was sworn in. The festivities were centred around the football stadium, where thousands of people would stop at nothing to get a piece of the action. The stadium was jam-packed and even the surrounding area was chock-a-block to such an extent that it reminded me of the Heizel disaster in Brussels. Some people squared up to the police in an attempt to get into the stadium whilst others irresponsibly took the potentially deadly risk of climbing up the floodlights just to get a glimpse of what was going on inside the stadium. Seal had made it into the stadium but advised us not to try to get in due to the mass of people and the hours of waiting around in very intense heat, something that we Belgians are not exactly used to. It was certainly a very special experience for us and stood in stark contrast to our rather glum national day ‘celebrations’ on 21 July.

16806842 2075897699303463 1538433829213741283 n

16830866 2075897725970127 377541494058394667 n 

Independence Day

We stayed with Seal and his family for the entirety of our trip and we couldn’t have asked for better hosts. We enjoyed some very good and varied food both before and after our training rides and we really began to feel a deep sense of gratitude towards them as they spent almost the whole day cooking for us. On the first few days we wanted to help them with the washing up, but we soon got the impression that that would be a source of embarrassment for them and would potentially come across as insulting. In Gambia, women are still by and large expected to do the housework. Could we European men ever dream of such a situation? Dream on, Michael! Perhaps European women could follow the lead of their Gambian counterparts?! (just joking....honest!)
Another project, which we hope to further extend in the future, involved teaching kids how to safely ride a bike on the road. Seal arranged for us to go into a local school and the road bike that we took with us proved quite the attraction! We talked them through the most important components on the bike and the differences between a road bike and a normal city bike. Some of the children also got to do a lap of the schoolyard on the bike, which was of course about 100 sizes too large for them, but they were so excited at being able to ride a real racing bike. Even the teacher got to have a go – as you can see on one of our videos. There are times when pictures reveal more than a thousand words could.

20170217 104429

20170217 105438

20170217 110612

Seal also arranged for me to talk about our cycling projects on a Christian radio station called Paradise FM. I was given a whole 45 minutes to talk about our work. I feared that I wouldn’t be able to fill the allotted time but it really flew by and was a great experience. The presenter asked me what ‘Pax’ means. I replied that it is the Latin word for peace. For the rest of the interview, he kept referring to ‘Peace Global Cycling’…

 FB IMG 1488119612951

We had a lot to thank Seal, his wife Rose and their family for. Seal is a pastor and works for a number of Christian organisations. He’s also always on his phone: I was amazed at how many calls he made and messages he sent every single day. Even when preaching in church, his phone was never far away! During our trip, we visited four different churches. I am a Christian and regularly attend services at Alive Kerk in Leuven. For Jeroen and Jannik, this was all new, but it was only a matter of time before they were up on their feet and dancing to the rhythm of gospel music.

ae78c78b b1e6 428b 8a3b 34477c0ac339

A local church

When I think back to our trip it always puts a smile on my face. Yes, there were a fair few challenging moments and at times I was running around like a headless chicken. Some aspects of life in Gambia did bring a lump to my throat. We had to continuously improvise and adapt, which proved to be quite difficult at times for all three of us. The Gambians do things their own way and you need to accept and respect that. If you’re impatient, you’re better off staying at home but if you want to learn how to be more patient, go to Gambia! I’m not the most patient person in the world and there were times when I felt that my patience was wearing very thin indeed but, as the saying goes, patience is a virtue.


Over the course of our 2 weeks in Gambia we were able to do many good things – mission accomplished on that score! But what’s next? In 3 weeks’ time, the Tour of Senegal bike race will take place and a few PaxX riders will be taking part. This is a high-level race and will be great experience for them. In March, we launched an initiative in Belgium which sought to collect bikes, components, clothing, helmets, etc. with a view to sending a container to Gambia in mid-April. We received so many items that it was impossible for us to send all of the donated equipment in one container, so we plan to send a second shipment in the autumn. It goes without saying that I wish to warmly thank everyone who made a donation. We even received word from the far north of the Netherlands that they had some bikes for us. A huge ‘thank you’ to everyone who contributed to the success of this project. I’d also like to especially thank cyclocross rider Jolien Verschuren (see my interview with her from 2016: http://paxxglobalcycling.com/index.php/waaw/jolien-verschueren/english) and the parents of professional road cyclist Tim Wellens. Jolien donated many items of clothing from her old team whilst Tim’s parents (who run a bike shop) donated plenty of helmets and shoes.

 20170330 154614

20170330 112809

Bottles ready to be shipped to Gambia

I’d also like to say a special thank you to Jannik and Jeroen. They certainly showed that they’re made of strong stuff by agreeing to take part in this African adventure. They’re real men now! They have been training hard ahead of the upcoming cycling season but they’ve also made time to help out and support our projects. They’re both great guys! I’d also like to thank Kommert and his wife, Fred, Wilma and John and his wife for helping out during the race. Gambia is their second home and they have a lot more experience than we do and are also very committed to cycling. We received a fair bit of cycle clothing from them and even a laptop, which will prove very useful in a local school. A special ‘thank you’ also to Jerry (happy birthday!) and his wife Awa for the wonderful birthday party that they organised. And last but not least, I’d like to thank Seal, Rose, Cherno and all of the PaxX Gambia members for taking such good care of us. At times, we felt heavily reliant on you and yet we also felt that you were very thankful for our presence. We could see the gratitude in your eyes. There was and is a great deal of mutual respect. I’m very proud to say that I feel that we will be friends for life.

 45d2e31e 6b69 4d58 a7f7 c4f18bc2494c

A selfie with Seal, Jannik, Jeroen, Michaël & Rose

264ad70c 6e7d 41bc b437 e31ae03bf945

A suffering Jeroen and a jubilant Cherno

In the meantime, PaxX Gambia continues to grow and our dream remains that of one day sending a rider to the Olympic Games. We know that this will be a long process but nothing is impossible. We also want to provide more cycle lessons (perhaps through third parties) to school kids in Gambia and set up a permanent cycle park where kids can get to grips with bikes in a safe environment, simulate different traffic scenarios and learn the meaning of road signs.

We put together a short YouTube video of our Gambia adventure and you can see all of the photos on our Flickr page. You can get all of the latest PaxX Gambia news on our Facebook page.

In conclusion, if you ever get the chance to go to Gambia or any other African country for that matter, grab it with both hands! I think that everyone has to experience it at least once. I could talk for hours about what I experienced. Watching videos and looking at photos is one thing, but it’s no substitute for actually being there. My stories pale into insignificance in comparison with what you can experience there. I’ll keep my best Gambia memories for myself as there’s no way I could attempt to share them in full with anyone. ‘Why?’ you might ask. Well, I feel that my words can’t do justice to the beautiful things I saw and experienced, so you’ll just have to go and see for yourself! What are you waiting for? Get out there and experience your own African adventure…

20170220 184053 1

10 jaar PaxX Global Cycling

Op 24-08-2007 bestaat PaxX Global Cycling exact 10 jaar en dat gaan we vieren. Kom op 18 november en beleef een PaxX-avond vol wondermooie verhalen en uniek beeldmateriaal.
 
Tevens komen er ook leuke artiesten. Quizmaster Danny zal een leuke quiz in mekaar steken. The Popsingers en Live Jazz zorgen voor de muzikale optredens. And last but not least komt cabaratier Jo De Rijck zijn goochelkunsten tonen. Jo is bekend van o.a. zijn deelname aan Belgium Got Talent 2013 en onlangs nam hij nog deel aan het buitenlandse TV-programma Penn & Teller Fool Us!
 
We hopen jullie op 18 november te zien op onze viering!  Gelieve je aanwezigheid te bevestigen voor 1 november!
 

Bekijk hier het promofilmpje: https://www.youtube.com/watch?v=S-CF4Z1WRhY

 

10 jaarPaxXGlobalCycling

Schleck Gran Fondo

5 PaxX renners namen afgelopen zaterdag deel aan de Schleck Gran Fondo. De klimmers konden zich uitleven op een lastig parcours van 89 km in Luxemburg. Onze renners reden erg sterk met een knappe vierde plaats (2e in zijn categorie) van Pieter Van Den Eynde op een deelnemersveld van circa 500 renners. Ook de andere jongens reden een knappe top 15. Nicola La Motta werd 7e, Jeroen Maes 12e, Jannik Vanreppelen 13e en David Vandeloo 14e. Alweer top gedaan jongens.

Lees meer...

Schleck Gran Fondo

5 PaxX renners namen afgelopen zaterdag deel aan de Schleck Gran Fondo. De klimmers konden zich uitleven op een lastig parcours van 89 km in Luxemburg. Onze renners reden erg sterk met een knappe vierde plaats (2e in zijn categorie) van Pieter Van Den Eynde op een deelnemersveld van circa 500 renners. Ook de andere jongens reden een knappe top 15. Ook de andere mannen in de andere wedstrijden reden weer voortreffelijk. Hieronder een overzicht.

schleck1

                                                                                              Pieter Van Den Eynde

Ook de dames lieten van zich horen met winst voor Jessy Beelen in de loopwedstrijd in Gelrode en Annemieke Genyn daarentegen reed een wereldbeker tandemkoers in Oostende. Ze werden respectievelijk 9e van de 10 deelnemers maar het was al een hele eer om daar te mogen deelnemen.

18557399 366769730387669 1842130357886341276 n

Alweer top gedaan iedereen... ????? #paxxisdemax

SCHLECK GRAN FONDO 
4) Pieter Van Den Eynde
7) Nicola La Motta
12) Jeroen Maes
13) Jannik Vanreppelen
14) David Vandeloo

JEMEPPE SUR SAMBRE
23) Christophe Schuyten (A)
10) Danny Poelmans (C)
http://www.ecwvelo.be/…/2017/resu…/ECW-20170522--JEMEPPE.pdf

GHLIN
8) Philippe Dirickx

OTHEE
10) Jochen Ramaekers
24) Mario Claes
http://www.ecwvelo.be/…/2…/resultats/ECW-20170521--OTHEE.pdf

BRANCHON
29) Hervé Maerschalk (B)
7) Dominique Buntinx (C)
http://www.ecwvelo.be/…/resultats/ECW-20170520--BRANCHON.pdf

GELRODE (loopwedstrijd)
1) Jessy Beelen
13) Niki Lemoine

Gambia 2017

Op 13 februari vertrokken Jannik Vanreppelen, Jeroen Maes en ik (Michaël Stippelmans) voor 2 weken richting West-Afrika: Gambia, één van de kleinste Afrikaanse landen. Ons doel was om onze wielrenners van PaxX Gambia te begeleiden tijdens fietstrainingen, om kinderen wegwijs te maken met de fiets en uiteraard ook om zelf te trainen met het vooruitzicht op het nieuwe wielerseizoen. (Niet voor mezelf, maar voor Jannik en Jeroen). Ik had voor de reis een planning gemaakt, maar van mijn planning kwam niet veel in huis. Het werd een improviserende maar bijzondere reis. Alvast veel leesplezier.

PaxXGambia

                                                                                                        Jannik, Michaël en Jeroen voor hun vertrek naar Gambia

2012 was mijn allereerste ervaring in Gambia. Het doel was om de fietscultuur in te burgeren en te promoten op verschillende manieren. In die afgelopen jaren is dat dan ook aardig gelukt. (Bekijk op onze website in rubriek Gambia Project hoe PaxX Gambia is geboren en wat er ondertussen is verwezenlijkt).
Na een vlucht van 6 uur landde we op Banjul airport. Het eerste wat je overvalt als je uit het vliegtuig stapt is de enorme hitte. Dat gaat van temperaturen van 30 tot 35 graden en meer. Daar sta je dan nog met je plakkerige jeansbroek en winterkousen aan, pfoew.... . Aan deze temperaturen konden we maar beter zo snel mogelijk wennen, want dit zou de komende 2 weken niet anders zijn.

ef5b1899-296e-4c9b-8970-63bafece053f


Na de douanecontrole moesten we niet lang op onze bagage wachten. Zogenoemde kruiers bieden je een karretje aan om je bagage op te laden. Natuurlijk vroeg men hier geld voor. Na welgeteld 10 meter moesten we alle bagage er terug afhalen voor een nieuwe controle. Voor die 10 meter vragen ze dus geld, en niet zo'n een beetje. Hij vroeg hier 3 € voor. Mijn plakkerig jeansbroek viel bijna af en wou al tegen deze kruier zeggen 'Are you crazy?' Maar dat zou geen mooie openingszin zijn geweest op Gambiaanse bodem, dus heb ik maar wijselijk gezwegen. Hij kreeg van mij geen 3 €, maar een halve euro, tot grote teleurstelling van deze man want hij had toch zo zijn best gedaan om die 10 meter dat karretje te duwen!!! Natuurlijk moesten we ook nog even een aparte kamer in, want een grote fietskoffer in Gambia, dat komen ze daar ook niet alle dagen tegen. De douanier opende mijn reiskoffer en was stomverbaasd dat hij veel fietskledij, bidons, etc,... zag. Ik vertelde dat we in Gambia gekomen zijn voor fietsprojecten. Hij was enthousiast van ons project en wilde ook graag zo'n wieleroutfit en ik moest hem een fiets bezorgen. Ik dacht bij mezelf: 'Lap, het is al van dat. ik ben nog niet uit de luchthaven en ik moet al meteen onderhandelen met een douanier....over een fiets'.


Buiten de luchthaven stond Seal Sylvester Jammeh ons op te wachten. Seal was de man waar de komende weken konden verbijven met zijn gezin. Ik ken dan ook Seal al van 2012 en is een persoonlijke goede vriend geworden. Seal is een bijzonder ondernemde man en werkt voor verscheidene christelijke organisaties zoals Youth for Christ. Hij is tevens ook dominee van verschillende kerken en is erg bekend en geliefd in Gambia. Een bijzonder man.
Onderweg naar Seal zijn huis praten we veel bij, terwijl Jannik en Jeroen (doorgaans grote praters) toch wel stilletjes op de achterbank zaten. Voor Jannik en Jeroen was het hun eerste ontmoeting op Afrikaanse bodem. Met grote ogen keken ze naar een totale nieuwe wereld. Toch wel een beetje een cultuurschok want voor eerst maakte ze kennis met de krottenwijken langs de weg en het hectische chaotische verkeer. Ze hadden het wel erg verwacht, maar niet zo erg. En ze dachten dat er van fietsen niet veel in huis ging komen.


De eerste ontmoeting met PaxX Gambia stond de volgende dag gepland met een fietsrit van een paar uur. Het was voor mezelf een blij weerzien om Cherno Joof, de leider van PaxX Gambia, na 5 jaar opnieuw te zien. Cherno bracht ook 2 nieuwe PaxX Gambialeden mee, en een fiets voor mij. Dus 3 renners en 4 fietsen. Hoe denk je dat ze deze fiets getransporteerd hebben? Juist, Cherno heeft gewoon de fiets de hele tijd vastgehouden met één hand en zo verder gefietst. Ik kan je verzekeren dat zoiets geen senicure is, laat staan in een overdruk verkeer als dat in Gambia.
We hadden ook nog een leuke verrassing voor onze renners van Gambia. Ze kregen hun eigen PaxX-outfit. Het design is net hetzelfde als de onze, net zoals de sponsors, maar we hebben het oranje in de outfit vervangen in het rood. Hiermee leggen we de link naar PaxX Gambia. (zie foto hieronder).

20170214 114314-1

                                                                                                                      Een mix van PaxX Gambia en PaxX België


De eerste trainingsrit verliep 'rustig'. Al moet je dat met een korrel zout nemen, of in dit geval met een ton zand. We verbleven in een vrij drukke stad Fajara, dichtbij de kust. Richting rustige wegen moesten we vaak de hoofdweg in Serekunda nemen en die is bijzonder hectisch. Als je in Brussel zou fietsen rij je al met de daver op het lijf, maar hier was het echt alle hens aan dek. Taxichauffeurs die continu stoppen en vertrekken, links en rechts uitwijkten. We maakten meer kilometers door te slalommen tussen het autoverkeer. Ook de vrachtwagens scheerde langs je door. Om nog maar te zwijgen van de zware uitlaatgassen dat je telkens inademde. Het continu geclaxonneer maakt het ook nog allemaal overdovend. Precies een parade van claxons. Maar je moet erdoor, of je het nu wilt of niet. Go with the 'velo'... En ook zoveel mensen liepen er rond langs de weg tussen al die krottenwijken waar ze dan ook nog vanalles proberen te verkopen. Eens uit de drukke stad viel er een kleine last van je schouders, al bleef het altijd uitkijken voor het snelle verkeer en onverwachte momenten. Het ironische is dat ze in het verkeer altijd zoveel haast hebben, maar daarbuiten hebben ze alle tijd van de wereld. Een goede slogan voor Gambia zou zijn: 'Haast en spoed is zelden goed, behalve in het verkeer!'


Gelukkig hadden we vaak Cherno en zijn companies als gids. Cherno heeft een hekel aan auto's. De fiets is zijn grote passie. Je kan hem zowat de fietsambassadeur van Gambia noemen. Bovendien is hij een voorbeeldfunctie voor vele renners en is ook de man die er zowat alles regelt voor PaxX Gambia. Hij is zelf nog wielrenner, coach, coördinator, wegkapitein, mechanieker, etc,... We werken dan samen met hem om wielrenners naar een hoger niveau te brengen, kinderen te leren fietsen en de fiets gebruiken als transportmiddel. Cherno is echt een zegen voor onze club en de juiste man op de juiste plaats.


Tevens kent hij de wegen en de rijstijl van de Gambianen ook door en door. Eén van de laatste trainingsritten moesten we door het drukke centrum van Serekunda fietsen. We dachten dat we alles gezien hadden. Niet dus. Files aan beide kanten van de weg, en rechts van de weg was er geen doorkomen aan door het aan en afrijden van taxichauffeurs. Dus de veiligste optie was fietsen in het midden van de weg. Cherno stak zijn linkerarm de hele tijd in de lucht om aan te tonen dat er fietsers in aantocht waren. wij volgden gewoon Cherno en we hoopten dat er geen auto naar het midden van de weg zou wijken. Wat waren we blij dat we uit dit doolhof wegwaren. Maar we vertrouwen hem want hij weet wat hij doet. Met Cherno in de buurt voel je je altijd veilig met hem, zowel op als langs de fiets.


En geloof het of niet, maar de geasfalteerde wegen zijn er veel beter dan in België, al is dat nu ook niet zo moeilijk op onze nog Romeinse betonwegen! Uiteraard zijn er helemaal niet zoveel wegen als hier, en soms kom je wel eens kleine kraters tegen in het wegdek, maar over het algemeen zijn de wegen best goed bereidbaar. De wegen zijn doorgaans wel kaarsrecht. Als we een fietstocht maakte van circa 80 km kwam je niet meer dan 5 bochten tegen. En qua hoogtemeters moet je ook niet naar Gambia gaan. Het hoogste punt is er 47 meter. Bergen zijn er dus niet, laat staan korte nijdige beklimmingen. Hier en daar was er wel wat valsplat en met de harde wind aan de kust maakte dit wel toch lastig fietsen.


Buiten de drukke steden was het wel aangenaam fietsen en konden we ons ding doen. Richting Gunjur (een visserdorpje en tevens de woonplaats van Cherno) is het een stuk rustiger en kom je van tijd tot tijd niemand tegen, buiten wat verdwaalde koeien. Je passeert ook rustige dorpjes waar je dan meer kan genieten van de lokale bevolking. En de kinderen wandelen na schooltijd verspreidt over de ganse breedte van de straat. Het leuke is dat ze enthousiast zijn als je hun passeert want zo vaak zien ze nu ook niet blanke wielrenners passeren. Je voelt je dan je dan soms een koning op een fiets!


Momenteel telt PaxX Gambia zo'n 15 leden. De ene is al wat beter voorzien van kledij of van een fiets, de andere heeft een beter vormpeil, de andere heeft meer ervaring, en ga zo maar door. Sommige renners zijn echt wel afgetraind en kunnen behoorlijk een stukje hard fietsen, vraag dat maar aan Jannik en Jeroen. Akkoord, het niveau is nog belange niet zoals dat in Europa, maar in vergelijking met 5 jaar geleden zijn ze zeker gegroeid, zowel fysiek maar ook technisch. We deden regelmatig eens een sprinttraining, of we fietsten in een kettingvorming afhankelijk hoe de wind blies. De gemiddelde snelheid lag tussen de 27 & 31 km/u, maar we reden ook wel eens pieken tot 50 km/u. Wat de meeste renners nog missen is explosiviteit. De meeste zijn ook allemaal maar pluimgewichten dus op gebied van krachttraining is het zeker nog voor verbetering vatbaar. Qua uithouding moesten ze niet onder doen voor ons.


Helaas hebben we wel wat pech gehad. Op de tweede trainingsrit stond een langere training gepland, ditmaal zonder Cherno maar wel met andere PaxX leden. In de drukste gebieden reden we erg traag en keken we extra uit onze dopjes. Maar dan sloeg het noodlot toe, het geluk kon niet blijven duren. Mijn vrees werd werkelijkheid. In het stadje Brikama knalde een taxichauffeur tegen het achterwiel van Jannik aan. Jannik sloeg tegen de grond. Hij hield er gelukkig niets aan over. Maar het gevolg was dat zijn achterwiel rijp was voor het stort. Onmiddellijk onstond er een grote chaos en kwamen er een dertigtal mensen kijken wat er aan de hand was (zie foto hieronder).

20170215 110529    20170215 111833-1

En dan begon iets wat we heel vaak hebben moeten doen deze reis:. onderhandelen en discusiëren. De politie werd er uiteraard bij gehaald, na een half uur kwam de politie opdagen, in slow motion tempo. Na veel vijven en zessen werd besloten dat zowel wij als de taxichauffeur naar het politiekantoor moesten gaan. Ook Cherno en Seal hadden we gebeld, want het zou een hele lange onderhandeling worden wie nu in fout is en wie aansprakelijk werd gesteld voor het ongeval. We hebben maar liefst 4 uur gezeten met verklaringen af te leggen en onderhandelen met de baas van de taxichauffeur. Cherno en Seal deden hun uiterste best om duidelijk te maken wie in fout was , maar dat was niet simpel, omdat het hoofd van de politie de taxichauffeur persoonlijk kende. Hij wilde niet dat hij opdraaide voor zijn fout. En zo werd het een grote lange onderhandeling. Enfin, men kwam dan toch eindelijk tot een compromis en de baas van de taxichauffeur zou het kapotte wiel betalen. Ik ga stoppen met schrijven over dit stuk, want ik krijg er hoofdpijn van. Maar geloof me, je wilt niet weten wat voor gekke toestanden we gezien hebben in het politiekantoor. Dit tijdverlies heeft wel wat roet in het eten gegooid, maar het is en blijft tenslotte Afrika. Helaas pindakaas voor ons, maar dit hoort er nu eenmaal bij. En waar het uiteindelijk allemaal om draait voor hun is geld. Soms was het meer een zakenreis dan een fietsreis. Mocht zo een ongeval in België gebeuren, dan is dit op een kwartier geregeld. Hier spenderen ze er een halve dag voor , met het nodige spektakel en animatie.


Je moet weten dat in Gambia 'iedereen' taxichauffeur kan worden zonder een rijbewijs te hebben of een rijopleiding te hebben gevolgd. Dus veiligheid staat niet hoog in het vaandel. En van een autokeuring hebben ze nog nooit gehoord. Misschien maar best zo, want anders zullen twee derde van de auto's verbannen worden. In Belgie zijn er meer frietkotten dan bakkerijen. In schotland zijn er meer schapen dan mensen en in Gambia zijn er meer taxiwagens dan personenwagens. Auto's rijden er met kapotte achterlichten, blutsende deuren, gebarsten ruiten, platte banden, etc,.. Zet je een half uur langs de kant van de weg, en je komt de gekste dingen tegen. Geen moment verveling. Ook plaatsen ze veel materiaal op het dak van hun auto, zoals bijvoorbeeld een zetel.. Ik noem ze sofa-auto's.


Eén van de hoogtepunten was het organiseren van onze lokale wielerwedstrijd voor kinderen en wielrenners. Hieronder de officiële affiche van de wedstrijd.

16508838 2074678762758690 3611927962517583898 n

Zoals op de affiche is te lezen begon de wedstrijd vanaf 10.00, maar een exact startuur konden we niet meedelen. We moesten eerst nog met de politie een aantal logistieke zaken doornemen zoals een verkeersvrij parcours, het betalen voor hun benzine, etc,... Mijn buikgevoel zei dat we niet voor 12.00 zouden starten, en inderdaad. Om 14.00 is de eerste wedstrijd van start gegaan. Voorafgaand kwamen de renners en toeschouwers mondjesmaat opdagen en zich inschrijven. De aankomst tekende ik met een stukje krijt zoals ik dat zelf nog in mijn kindertijd deed om de koers na te spelen. Een grote tent werd inmiddels opgebouwd maar werd nog veel sneller afgebroken. Op een bepaald moment komt er een zandstorm over ons heen en de tent vloog de lucht in. JIHAA! In de video hieronder kan je onze cameraman Fred Strauven letterlijk horen zeggen: 'Paniek bij de organisatie, de complete feesttent waait weg. We krijgen dan toch nog een waaierklassieker'. Gelukkig vielen er geen gewonden en konden we de tent snel in mekaar foefelen. We moesten toch wachten op de politie, wat hadden we anders te doen? Het parcours was heel simpel. Eén lange rechte weg van 11 km met één keerpunt van 180°. In totaal was de wedstrijd 22 km. Er waren voorafgaand ook 2 wedstrijden voor kinderen. Het parcours werd dan ook ingekort voor hun. Er waren 2 reeksen en in totaal namen zo'n 35 kinderen deel. Natuurlijk waren ze erg enthousiast en opgewonden bij de start. De meeste hadden allemaal een eigen fietsje, maar geen fietshelm. Elke volwassen renner heeft zijn helm dan maar afgestaan zodat de kinderen toch konden starten. Bepaalde kinderen vonden de helmen zo leuk dat ze deze maar hebben bijgehouden. Mijn gele fietshelm zit nu nog ergens op Gambiaans grondgebied! Onze jongens Jannik en Jeroen gingen mee als begeleider tijdens de kidsrace, want het blijft toch altijd een beetje met een bang hart uitkijken. Je weet totaal niet hoe stuurvaardig die kinderen zijn. Het startsein werd gegeven maar bij de start liep het al meteen mis. De politie zou voorop rijden maar zat nog blijkbaar te slapen en had het startsein niet op tijd gezien. Gevolg was dat een paar kinderen tegen de politiewagen knalde. Gelukkig zonder erg. In de tweede reeks kreeg een jongen een kettingbreuk na 20 meter, voor hem was het al meteen afgelopen. De ontgoocheling droop van zijn gezicht. De kinderen kwamen één voor één binnen over de meet en amuseerde zich. Dat is ook het belangrijkste. Het was de bedoeling dat ze kennis maakte met de wielersport op een speelse manier. Wie gewonnen heeft doet er dan ook niet toe. Het waren allemaal winnaars en iedereen kreeg dan naderhand ook wat lekker snoepgoed.

20170219 130054  a93ce184-0037-4e0a-80d2-d05bb5a96149

                                                                                                                                De wedstrijd voor kinderen

Bij de volwassen ging het er wel wat serieuzer aan toe. Hier hadden we dan ook wat prijzengeld voorzien. 14 renners kwamen aan de start, waaronder ook Jannik, Jeroen en nog een paar renners van PaxX Gambia. Ook in deze wedstrijd faalde de politie. Tijdens de wedstrijd zie je een renner aanvallen. Hij slaat meteen een kloof, maar het probleem is dat deze renner sneller rijdt dan de politiewagen. Hij kon onmogelijk de politiewagen voorbij rijden, dat zou niet reglementair zijn. Dus moest deze renner zijn benen stilhouden, tot ergenis van hem en terecht. Het enig voordeel was dat hij even gebruik gemaakt heeft van de slipstream achter de politiewagen, wat ook al niet reglementair is. Bovendien moest het peloton ook aan de rechterkant blijven voor opkomend verkeer, dus van een verkeersvrij parcours was niet echt sprake. Van bochten nemen hadden de renners niet veel kaas gegeten. Er was amper 1 scherpe bocht in van 180° en nog namen ze de bocht met één voet uit hun pedaal. Schrik om te vallen. Na 22 km kwam de eerste renner solo binnen. Samba Bah was zijn naam en staat op de erelijst van de eerste PaxX Global Cycling Gunjur Race.

Hier de complete uitslag:


1) Samba Bah
2) Ousman Janneh
3) Musa Bojang
4) Jannik Vanreppelen
5) Sarjo Ceesay
6) Samba Jallow
7) Omar Sow
8) Jeroen Maes
9) Keita Mamadou
10) Mamadou Badjan
11) Usher
12) Pabby Gomez
13) Musa Bah
14) Dawda Jallow

20170219 135907

                                                                                                                                 De wedstrijd voor volwassenen


526cc53d-a817-4054-8c55-eed0e40b6e50

                                                                                                                                              Het podium

Na de wedstrijd volgde de officiële prijsuitreiking en ceremonie. Een podium was er niet, laat staan podiummissen of overwinningsbloemen. Dan maar een soort tabouret genomen dat als podium kon dienen en wat lokale podiummisen gezocht! Elke renner kreeg een enveloppe overhandigd met wat prijzengeld. De winnaar uiteraard met het hoogste bedrag. Maar het draaide ditmaal niet om geld maar om de sport zelf. De toeschouwers, renners en de organisatie (dus wij) amuseerde zich en waren enthousiast van dit wielerevenement.

b40836d0-35fd-427d-b49e-19ab1c685727

En niet alleen de mensen. Zelfs de koeien kwamen een kijkje nemen naar de koers. Gambiaanse koeien zien ook niet elke dag wielrenners voor hun (dikke) neus passeren. Dit is allemaal te zien op onze video onderaan.

Elke jaar organiseren we vanuit PaxX een grote meerdaagse voor mannen (Ronde van Haspengouw) en vrouwen (Racing for Ladies) in België. Zo professioneel het er bij ons aan toe gaat, zo amateuristisch gaat het er aan toe in Gambia. Maar net dat is de charme van de wielersport. Twee verschillende uitersten en dat maakt het voor mij net zo boeiend. Iedereen is momenteel in de ban van die ene populaire wielerwedstrijd dat vandaag in België plaats vindt. Hoe noemt dit koerkse ook alweer? Ohja, de Ronde van Vlaanderen. Een wielerhoogdag en volksfeest in Vlaanderen. Ik moet je niet uitleggen hoe het er aan toegaat. Half Vlaanderen zit aan de buis gekluisterd, nuchtere en zatte supporters die langs de kant luidkeels roepen voor hun favoriete renner en de friet met mayonaisse mag uiteraard ook niet ontbreken. Een prachtkoers waar ik vorig jaar tussen de mensenmassa stond te kijken. Maar als ik echt eerlijk ben, geef mij dan toch maar het volksfeest in Gambia. Dat is een puur feest zonder teveel tralala, glitter en glamour, maar wel met veel toeters en bellers (en dat getoet mag je letterlijk nemen) . Die eenvoudige spontane dingen zijn voor mij nog altijd de essentie en kracht van het wielrennen, en zelfs ook buiten het wielrennen...


Soms stoorde we ons ook wel eens aan de lokale bevolking. Als je op het strand liep spreken ze je altijd aan. De standaardvragen komen dan telkens terug. 'Who are you? Where are you from? Do you like it in Gambia? Dit was een dagelijkse herhaling. Volgende keer laat ik een T-Shirt drukken met als tekst. ' I'm Michael, I'm from Belgium and I like Gambia'. Ze wandelen een eindje met je mee en proberen je geld af te troggelen of ze bieden je (zogezegd) de mooiste reistochten aan. Natuurlijk is er een geurtje aan wat ze je allemaal aanbieden. Maar je weet dat ze dat niet zomaar vragen. Ze zijn vaak erg wanhopig en toeristen zijn vaak hun laatste redding. Hoe zou je zelf zijn als je de wanhoop nabij bent. En wie is er zelf nog nooit wanhopig geweest? Ik kan je verzekeren dat als je kinderen ziet lopen langs de kant van de weg en smeken voor eten of geld, dat doet toch wat met je hoor. Schrijnende situaties zijn het soms wel. Tegenwoordig is Gambia een trekpleister voor vakantiegangers, maar deze zie je uiteraard alleen maar aan de kust. In het binnenland kom je heel wat andere toestanden tegen met nog zeer veel armoede. Watervoorzieningen en electriciteit is en blijft nog altijd een groot probleem. Zelfs bij Seal hun huis hadden we niet elke dag stroom. Aangezien de electriciteit beperkt is moest men electriciteit verdelen onder de bevolking, dus dat betekent één dag stroom, de volgende dag geen stroom, enz,.... Wat deden we dan tijdens de pikdonkere avonden? Hartenjagen spelen. Gelukkig schijnen onze smartphones nog net hard genoeg om een kaartspel te spelen.


Het leven is er dus geen rozegeur en maneschijn, maar dat wisten we op voorhand wel, en dat weten jullie ook wel. Wie de laatste maanden het nieuws wat heeft gevolgd in Gambia weet dat er politieke onrust was. De weken voor onze reis hebben we de toestand nauwgezet opgevolgd. Sinds 1994 was er een dictator aan de macht in Gambia, maar door verkiezingen werd er (onverwacht) een nieuwe president verkozen: Adama Barrow. Helaas wou de ex-president niet aftreden wat tot een grote onrust in het land leidde. Mensen sloegen op de vlucht. De bevolking in Gambia zat met de daver op het lijf en toeristen werden geëvacueerd. Tot een oorlog is het niet gekomen. Gelukkig verliet de ex-president het land, uit internationale druk en voornamelijk van het Senegaleense leger (buurland van Gambia). Gelukkig ook voor ons zodat we onze fietsprojecten konden uitvoeren, want fietsen tussen legerjeeps, daar hadden we niet op gehoopt.


Op 18 februari was het Independence Day (nationale feestdag) in Gambia. Een heel belangrijk groot moment voor het land met een nieuwe president. Het hele feestgebeuren ging door in een voetbalstadion. Duizenden mensen wilden er absoluut bij zijn. Het stadion zat stampvol maar ook langs het stadion, waar Jannik, Jeroen en ik rondliepen was het op de koppen lopen. Het deed me denken aan het Heizel drama in Brussel. Sommige mensen vochten met de politie om toch maar het stadion binnen te gaan of klommen op constructies om toch maar een glimp te zien van het hele gebeuren. Levensgevaarlijk en onverantwoord. Seal was in het stadion maar raadde ons af om binnen te gaan door de grote massa maar ook door de lodende hitte dat uren op je lichaam zou branden, iets wat wij niet gewoon zijn. Het was zeker een speciale ervaring voor ons en wat een schril contrast met onze nationale feestdag op 21 juli, waar het vaak zoeken is naar een 'feestdag'!

16806842 2075897699303463 1538433829213741283 n  16830866 2075897725970127 377541494058394667 n

                                                                                                                                           Independence Day

We verbleven onze hele reis bij Seal en zijn familie. We zijn daar zoals ze bij ons zeggen 'met ons gat in de goei boter gevallen'. We hebben zo goed en gevarieerd gegeten zowel voor als na een training dat we op den duur ons echt schuldig begonnen te voelen. Ze kookten bijna de hele dag voor ons. De eerste dagen wilden we hun helpen met de afwas, maar je voelde al vlug dat het wat vervelend voor hun was als we wilden helpen. Het leek dan precies of we hun beledigden. In Gambia is het nog zo dat de vrouw (in grote lijnen) het huishouden doet. Kunnen wij mannen van hier nog hetzelfde hopen? Dream on Michaël... Dus aan onze vrouwen van hier, neem daar nog eens een voorbeeld aan! (grapje hoor....... alhoewel!!)

Een ander project (en dat we in de toekomst zeker nog willen uitbreiden) was om kinderen wegwijs te maken met de fiets. Dankzij Seal hebben we dat in een schooltje kunnen doen. We hadden een koersfiets meegenomen naar de school. Dat is al meteen een attractie op zich voor de kinderen. We toonden hun de belangrijkste onderdelen van een fiets, maar ook het verschil tussen een koersfiets en een gewone fiets. Sommige kinderen mochten ook een rondje maken op de speelplaats op de racefiets. Uiteraard was de fiets 100 maten te groot voor de kinderen, maar het gevoel dat ze even op een echte koersfiets hadden gezeten maakte hun razendenthousiast. Ook de leraar mocht even proeven van de koersfiets. Dit staat kort ook op video. Bekijk de beelden hieronder. Soms zeggen beelden meer dan woorden.

20170217 104429  20170217 105438

20170217 110612

Dankzij Seal kreeg ik ook de kans om op een christelijke radiozender Paradise fm onze fietsprojecten voor te stellen. Ik kreeg maar liefst 45 minuten en dat is best wel lang om dit gevuld te krijgen, maar de tijd vloog voorbij en het was een mooie ervaring. De radiopresentator vroeg me wat Pax betekent. Ik zei dat het een Latijns woord is voor vrede. Hij ging het toch maar op het Engels houden en noemde ons Peace Global Cycling.

FB IMG 1488119612951  received 10154209949760863

We hadden aan Seal, zijn vrouw Rose en zijn familie veel te danken. Seal is een dominee die werkt in talloze christelijke organisaties. Seal = telefoon. Ongelooflijk hoe vaak hij per dag telefoneert of berichten verstuurd. Zelfs in zijn preek tijdens een kerkdienst is hij met zijn telefoon bezig. We zijn tijdens ons verblijf in 4 verschillende kerken geweest. Ik ben zelf een christen en ga regelmatig naar de kerk Alive in Leuven. Voor Jeroen en Jannik was het allemaal wat nieuw, maar na een tijdje konden ze toch ook niet op hun achterwerk blijven zitten en danste ze uiteindelijk mee op het ritme van de gospelmuziek.

ae78c78b-b1e6-428b-8a3b-34477c0ac339

                                                                                                                                              lokale kerk

Ik kijk toch met een brede smile terug naar mijn reis, al was het bij momenten wat kommer en kwel en liep ik af en toe rond als een stresserende kip. Het leven ter plekke grijpt je soms naar de keel. Het is continue improviseren en laten ondergaan. Vooral het laatste was het voor Jannik, Jeroen en mij soms moeilijk. Maar ze doen alles op hun manier, en dat moet je respecteren en aanvaarden. Wie geen geduld heeft blijft beter thuis. Wie graag geduld wilt aanleren, ga naar Gambia. Geduld is zelf niet mijn beste kant, en er waren verscheidene momenten dat ik mijn kas aan het opvreten was, maar zoals het spreekwoord zegt. Geduld is een mooie kunst.


Maar we hebben in die 2 weken alvast bijzonder mooie dingen kunnen doen. Dus missie geslaagd. Wat staat er nu te gebeuren? Binnen 3 weken is er de Ronde van Senegal. Hierin mogen een aantal PaxX-renners er aan deelnemen. Deze wedstrijd is van een hoog niveau en zal een leerrijke ervaring voor ze zijn. We hebben in België in de maand maart een oproep gedaan voor het verzamelen van fietsen, fietsonderdelen, kledij, helmen, etc,... om dit via een containerschip te versturen medio april. We kregen zoveel respons dat we niet alles kunnen meenemen en een tweede zending zullen versturen in het najaar. Ik wil dan iedereen ook nadrukkelijk bedanken voor al de materiele steun. Zelfs tot in het hoge noorden van Nederland kregen we meldingen binnen dat we fietsen kregen. Dus erg fel bedankt. Jullie maken het verschil... Ook een speciale dank aan veldrijdster Jolien Verschueren en de ouders van profwielrenner Tim Wellens. Van Jolien kregen we zeer veel wielerkledij van haar vorige wielerploeg, terwijl we van de ouders van Tim (die een fietsenwinkel uitbaten) veel helmen en schoenen kregen.

 20170330 154614   20170330 112809

                                                                                                                               materiaal klaar om te versturen


Ook wil ik nog een aantal mensen bedanken zoals Jannik en Jeroen. Ze hebben getoond dat ze ballen aan hun lijf hebben door mee te gaan naar dit Afrikaans avontuur. Nu zijn ze echte mannen! Tevens hebben ze zelf ook hard getraind voor hun nieuwe wielerseizoen, maar ik heb er zelf ook veel hulp aan gehad met de steun van onze projecten. Het zijn 2 topkerels. Ook nog een dankwoord aan Kommert en zijn vrouw, Fred, Wilma, John en zijn vrouw, voor de ondersteuning tijdens onze wedstrijd. Gambia is hun tweede land en ze hebben al heel wat meer ervaring dan ons. Tevens zijn ze ook erg begaan in het wielrennen. We kregen ook heel wat wielerkledij van hun en zelfs een laptop die nu nuttig zal dienen in een schooltje. Ook een dankwoord aan Jerry (die jarig werd) en zijn vrouw Awa voor het leuke verjaardagsfeest dat ze hadden georganiseerd . And last but not least wil ik Seal, Rose, Cherno en alle PaxX leden uit Gambia bedanken voor al jullie goede zorgen voor ons. We voelden aan dat we telkens op handen gedragen werden. Maar we voelden ook dat jullie dankbaar waren dat wij er waren. Die dankbaarheid zagen we in hun ogen. Het wederzijds respect was dan ook groot en oprecht. Met veel trots kan ik zeggen dat ze vrienden zijn voor het leven.

45d2e31e-6b69-4d58-a7f7-c4f18bc2494c

                                                                                                                   Selfie met Seal, Jannik, Jeroen, Michaël & Rose

 264ad70c-6e7d-41bc-b437-e31ae03bf945

                                                                                                                        Afzien voor Jeroen, blijdschap bij Cherno

We blijven verder bouwen aan PaxX Gambia en een droom blijft om ooit een renner te kunnen afvaardigen op de Olympische Spelen, maar dat is een werk van zeer lange adem. Maar niets is onmogelijk. Tevens willen we meer fietsles geven (of door derden) aan kinderen in scholen en een permanent verkeerspark aanleggen waar kinderen op een veilige manier kunnen kennismaken met de fiets, maar ook het nabootsen van verkeerssituaties en het aanleren van verkeersborden.

Hieronder zie je een korte video op Youtube van onze avonturen & klik hier op Flickr voor alle foto's.

Klik hier op de facebookpagina waar de laatste updates van PaxX Gambia te zien zullen zijn.

 

Tot slot. Als je ooit de kans krijgt om te gaan naar Gambia of een ander Afrikaans land, grijp je kans. Iedereen moet dat eens meegemaakt hebben vind ik. Ik kan er uren over vertellen. Ik kan foto's en video's delen, maar het zelf aan de lijve ondervinden is nog 10x beter. Mijn verhalen zijn niets in vergelijking met wat je ter plekke allemaal beleefd. Mijn mooiste momenten in Gambia hou ik dan ook voor mezelf. Geen grijze haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dit met jou te delen. Waarom niet? Schoonheid moet je niet delen met anderen, dat moet je gewoon zelf zien. Dus ga erop uit, en hou die mooiste momenten ook voor jezelf...

20170220 184053-1